Verhalen

Na de dood van mijn ouders kwam ik veel op St. Barbara maar op een gegeven ogenblik, zonder aantoonbare reden kon ik niet niet meer opbrengen. Het is 20 meter van de parkeerplaats maar eerst naar beneden voor een gieter en wat water. Met een mooi boeket bloemen naar het graf. Het gemis, de herinneringen komen aan de oppervlakte, soms wil ik dat niet.  Veelal goot ik eerst wat water over de grafsteen, ik hoor het mijn moeder nog zo zeggen, mijn haar! Haar haar werd jaren lang gedaan bij een thuiskapster in een doorzonwoning naast onze flat. Het was een christelijk gezin met een inslag die niet iedereen paste, mij niet in ieder geval. Coby was christelijk, netjes en had een keurig gezin. Het verhaal wat ze ooit tijdens een knipbeurt vertelde aan de dames, dat ze een droge poes had en een nieuwe spray omdat te verhelpen. Echter in opgewonden toestand spoot ze wijdbeens deodorant tussen haar benen en gilde het uit, maar niet van genot.  Het irriteert me al een jaar dat de grafstee...

Ik had dus veel intelligenter kunnen zijn als ik op 13 jarige leeftijd toen mijn hersenen niet geheel ontwikkeld waren niet de drankkast had geopend. Mijn ouders dronken niet, eigenlijk niemand van mijn moeders familie. Op verjaardagen dronk de broer van mijn vader, ome Joop, één citroen brandewijn en uiteraard stonden de sigaretten en sigaren op de salontafel. Niet dat mijn ouders een salon hadden, we woonden twee hoog in een jaren 60 flat. Ome Joop was van beroep zeepzieder bij het oer Haarlemse bedrijf het Klaverblad die als product karnemelk zeep met het melkmeisje op de verpakking voerden. Op YouTube staat nog een verdwaalde video waar hij op staat. Als kind maak je een voorstelling van dat beroep… zeepzieder. In mijn gedachte zag ik zijn handen door de vlokken zeep gaan echter was de praktijk anders als je op de video kan zien. Ome Joop had het vak geleerd van zijn vader, mijn opa.  Ik weet niet bar veel van opa Hertog die al vroeg voor mijn geboorte was overleden. Slechts éé...

Ik word oud en begin me aan alles en iedereen te irriteren. Iemand uit de wijk die constant zijn auto parkeert op het pleintje waardoor ik niet kan draaien maar moet steken om te parkeren. Het katten mannetje, die alle vier zijn katten laat schijten en pissen in de straat. Bovendien moet die vent hoognodig zijn haag eens knippen.  De constante bemoeizucht van buren die als zingeving de controle van mijn leven lijken hebben. Grenzeloos en onbeschaamd glurend door de luxaflex wie er door de straat gaat, voorzover ze geen ring ding deurbel hebben. Een noem ik het stokpaardje omdat hij op zijn tenen schichtig kijkt wie of wat er beweegt in de straat. Rammelend met een verkeerd bezorgt pakketje om te raden wat er in zit. Triomfantelijk aan de deur met een pakket, heb je iets bij Decatlon besteld? Het komt van Decathlon. Heb je Godverdomme niets beters te doen? Ook is er een die eerst kijkt welke tas eruit de kofferbak komt en vervolgens buiten een theezakje weg te gooien in de kliko om ...