Oud worden

Ik word oud en begin me aan alles en iedereen te irriteren. Iemand uit de wijk die constant zijn auto parkeert op het pleintje waardoor ik niet kan draaien maar moet steken om te parkeren. Het katten mannetje, die alle vier zijn katten laat schijten en pissen in de straat. Bovendien moet die vent hoognodig zijn haag eens knippen. 

De constante bemoeizucht van buren die als zingeving de controle van mijn leven lijken hebben. Grenzeloos en onbeschaamd glurend door de luxaflex wie er door de straat gaat, voorzover ze geen ring ding deurbel hebben. Een noem ik het stokpaardje omdat hij op zijn tenen schichtig kijkt wie of wat er beweegt in de straat.

Rammelend met een verkeerd bezorgt pakketje om te raden wat er in zit. Triomfantelijk aan de deur met een pakket, heb je iets bij Decatlon besteld? Het komt van Decathlon. Heb je Godverdomme niets beters te doen? Ook is er een die eerst kijkt welke tas eruit de kofferbak komt en vervolgens buiten een theezakje weg te gooien in de kliko om te vragen.. ohhh, bij de HEMA geweest?

Nog erger vind ik zo een Whatsapp buurtgroep. Ten eerste als Apple gebruiker van het eerste uur is iMessage wat ik gebruik om vervolgens met een achterlijke emulatie app whatsapp op mijn iPad te “draaien”. Al die suggestieve meldingen… er lopen travellers in de buurt, ramen en deuren sluiten of… er loopt een zwerverachtig type in de wijk, get a fucking life.. geef die man koffie en een paar euro voor een borrel. 

Ik erger me kapot aan stupide mensen, de één is klaarblijkelijk nog dommer dan de andere. Om maar te zwijgen over de asocialen die een rijbewijs hebben maar tegenwoordig houdt iedereen na het behalen van het felbegeerde creditcard formaat plastic roze er eigen regels op na. Die Volvo rijders die denken dat ze overal voorrang hebben in hun auto waar de airbags op dinsdagochtend ontploffen voor het ongelukje op de dag erna. 

Zo dat lucht op….