Verhalen

Toen mijn moeder nog leefde zei ze dat regelmatig. De klok is zachter gaan tikken, de dagen zijn hun haast verloren. Zelfs de seizoenen schuiven voorbij zonder dat ik nog het gevoel heb ze te moeten bijhouden. Zaterdagen zijn niet langer boodschappendagen. Ik mijd de drukte bewust. In plaats daarvan trek ik eropuit met Huub. We dwalen door het bos, luisteren naar het ritselen van de bladeren, of laten de wind over het strand onze gedachten uitwaaien. Het zijn simpele momenten, maar vol betekenis. Mijn werkzame leven als industrieel ontwerper ligt achter me. Het voelt niet als een verlies. Ik heb nooit mijn identiteit volledig aan mijn werk opgehangen. Werk gaf structuur, uitdaging, soms voldoening — maar het definieerde mij niet. Natuurlijk mooie projecten, producten, patenten waar ik met plezier aan terug denk. Soms onbewust zit ik onder “mijn” lamp in een publieke ruimte.  Er zijn dingen die ik nu niet meer kan. Gitaarspelen, iets wat ik sinds mijn vijfde deed, is niet meer vanze...

Het was even na negenen toen ik de Weelde in liep, Huub aan mijn zijde, zoals altijd wat te ver vooruit, alsof hij iets wist wat ik nog moest ontdekken. De lucht stond stil, slechts een enkele merel doorbrak de ochtend met een gezang. Onder de bomen was het koel, het zonlicht lag in stroken op het hobbelige pad, dat we kenden als onze broekzak, maar dat toch telkens nieuw leek — als een oude vriend die onverwacht begint te vertellen over iets wat je nooit geweten had. We staken het houten bruggetje over. Huub stond stil, zijn oren in de wind, ogen op het riet. Een seconde later sprong hij, zonder waarschuwing. Hij verdween tussen het riet, het kroos week uiteen. Ik wachtte. Toen ik zijn kop niet meer zag, floot ik hem in met het signaal wat hij al 6 jaar kent. Niets. Alleen het trillen van een rietstengel, de stilte van het opgeschrikte gras. Mijn hand ging naar de tracker. Geen signaal. Natuurlijk. App bijwerken. Verbinden. Kijken. Nog steeds niets. Mensen liepen langs. Honden draafde...