Herinneringen in Klank en Ruimte - Cracked Actor
Telkens als ik Cracked Actor van het album David Bowie – At The Tower Philadelphia hoor, ben ik weer even terug in die ene regenachtige namiddag. Buiten sloegen de druppels ritmisch van de wind tegen de ramen, binnen zat ik op een kruk aan mijn smalle bar met mijn huiswerk, al half natgeregend van de terugweg van school. Mijn spijkerbroek plakte nog een beetje aan mijn benen — dat oncomfortabele, koude gevoel, maar ook iets vertrouwds. De tocht naar huis leidde altijd via dat ene lange fietspad, wind tegen langs het duin, het betegelde fietspad waar de plassen niet te ontwijken waren. Mijn kamer in de van Ostadestraat in IJmuiden was klein, nauwelijks 2 bij 3,5 meter, maar het was mijn wereld. Eén wand was een kastenwand, bijna tot aan het plafond. Aan het plafond hing een visnet waar schelpen en ansichtkaarten tussen verstrikt zaten, souvenirs van zomers aan zee. Een papieren Coca Cola-lamp verspreidde zacht, dof licht, en de muren waren beplakt met posters van Bowie — Ziggy, Aladdin ...