Verhalen

Het was mistig vanochtend maar absoluut niet koud. Huub drentelde zenuwachtig heen en weer toen ik mijn schoenen in de kamer aantrok, mijn nekwarmer, jas en het fel oranje gekleurde koord met hondenfluitje omdeed. Zoals een jachthond betaamt… janken in de auto en van de achterbak klom hij op de achterbank, zijn kop op mijn schouder, partners in crime.  Het was mooi in het bos, de mist zorgde voor een serene rust en de stilte versterkte het. Ik kan intens genieten van dat soort momenten, Huub die druk aan het voorjagen is, hem zien rennen, kwispelende staart… het is echt een blij ei. Na mijn hartstilstanden in het bos durfde ik niet meer alleen, vroeg in de ochtend het bos in en zeker niet van de paden af. Alhoewel dat het fijnste is, geen mensen zien maar samen met Huubmans aan de bak.  Je zou hem een hipster kunnen noemen denk ik, met een baard die regelmatig door een barbier wordt onderhouden. Twee tandpasta doppen in zijn oren, een of andere vervelende kut poedel bij hem. E...

Ik zie mezelf nog staan op de betonnen trap van de fietsenstalling onder de klaslokalen van het Ichtus College. Het gebouw was opgetrokken uit gele bakstenen. Uit de test kwam havo/vwo en om de overgang wat gemakkelijker te maken was er een brugklas havo/vwo waarna na het eerste jaar een selectie werd gemaakt. 13 jaar, een David Bowie fan en het gevoel dat ik kon dragen wat ik wilde. Een echte spijkerbroek had ik nog nooit gehad maar de opgestikte zakken van het spijkerbroek patroon uit de Knip herkende ik maar al te goed.  Met mijn moeder naar Haarlem om een geschikte outfit te vinden, ik wist precies wat ik wilde… laarzen met plateau zolen, een Mustang spijkerbroek ( alhoewel het paard op het logo ietwat op het palamino logo van C&A deed denken ), een gestreept T-shirt, gekleurde jas maar omdat het budget al was overschreden maakte mijn moeder een blouson achtige jas. Gelukkig had ik rood haar van mezelf en met een heuse kuif kon ik doorgaan van het neefje van Robert Jones....

Blauwe maandag  Met rode uniformen en zwarte kolbaks marcheerden ze door de straten. Soms liep ik een stukje met de muziek mee niet zoals malle Wimpie voorop maar aan de zijkant. Malle Wimpie liep voor het korps uit op het marktplein als volleerd tambour-maître met zijn stok, die hij kundig in de maat van de marsmuziek bewoog. Iedereen kende en herkende malle Wimpie, een man van in de dertig met het syndroom van Down. Als 10 jarig jongetje maakt het een enorme indruk op me en ik besloot dan ook onder de avondeten aan mijn ouders te vragen of ik er “op” mocht. De hal was omgetoverd tot eetkamer naar een idee van mijn nicht Joke, een oranje eethoek van Duitse makelij met witte tafel waarin de tweede hands Dijkstra Lamp in weerspiegelde. Een gordijn op rails voor de voordeur waarmee de ruimte iets van gezelligs zou moeten hebben maar het bleef voor mij gewoon een hal. Een hal waarop vier deuren uitkwamen grenzend aan de keuken en het toilet.  De Dijkstra Lamp bestond uit twee hal...