Blauwe maandag
Met rode uniformen en zwarte kolbaks marcheerden ze door de straten. Soms liep ik een stukje met de muziek mee niet zoals malle Wimpie voorop maar aan de zijkant. Malle Wimpie liep voor het korps uit op het marktplein als volleerd tambour-maître met zijn stok, die hij kundig in de maat van de marsmuziek bewoog. Iedereen kende en herkende malle Wimpie, een man van in de dertig met het syndroom van Down.
Als 10 jarig jongetje maakt het een enorme indruk op me en ik besloot dan ook onder de avondeten aan mijn ouders te vragen of ik er “op” mocht. De hal was omgetoverd tot eetkamer naar een idee van mijn nicht Joke, een oranje eethoek van Duitse makelij met witte tafel waarin de tweede hands Dijkstra Lamp in weerspiegelde. Een gordijn op rails voor de voordeur waarmee de ruimte iets van gezelligs zou moeten hebben maar het bleef voor mij gewoon een hal. Een hal waarop vier deuren uitkwamen grenzend aan de keuken en het toilet.
De Dijkstra Lamp bestond uit twee halve, aluminium geforceerde bollen waarvan de bovenste bol was voorzien van drie asjes waar een derde geforceerde ring op rustte. De asjes zorgen voor de centering van de ring waardoor er geen direct zicht op de lichtbron was. Decoratieve gaatjes in de onderste bol zorgen voor een speels effect. Drie bruine, gevlochten placemats, de bruine glazen borden, het bestek met houten handgrepen, de kleurig gevlochten onderzetters en uiteraard completeerde een portret van een huilend zigeuner jongentje het tafereel.
Gepaneerde karbonade, gekookte aardappelen met jus, snijbonen. De platte glazen schaaltjes voor het toetje, yogurt met beschuit en suiker. Doe me een plezier en zet het nooit meer voor me neus… maar het mocht! Ik was dolblij en zou op een donderdagavond naar een repetitie gaan maar ik bij gebleken geschiktheid zou worden toegelaten. Om 19:00 uur stond ik, als ik het me goed herinner in de sportzaal van de lokale LTS. Ik kreeg twee trommelstokken en een rond houten plankje om het zogenaamde "pannenkoeken" te leren (een roffel van 5 slagen)
Desillusie… geen glimmende trommel maar een houten plank met twee stokken. Ik heb thuis geoefend maar een gevoel wat ik nog steeds herken, ik was er klaar mee en volgde mijn eigen weg.
Reacties
Een reactie posten