Middelbare school

Ik zie mezelf nog staan op de betonnen trap van de fietsenstalling onder de klaslokalen van het Ichtus College. Het gebouw was opgetrokken uit gele bakstenen. Uit de test kwam havo/vwo en om de overgang wat gemakkelijker te maken was er een brugklas havo/vwo waarna na het eerste jaar een selectie werd gemaakt. 13 jaar, een David Bowie fan en het gevoel dat ik kon dragen wat ik wilde. Een echte spijkerbroek had ik nog nooit gehad maar de opgestikte zakken van het spijkerbroek patroon uit de Knip herkende ik maar al te goed. 

Met mijn moeder naar Haarlem om een geschikte outfit te vinden, ik wist precies wat ik wilde… laarzen met plateau zolen, een Mustang spijkerbroek ( alhoewel het paard op het logo ietwat op het palamino logo van C&A deed denken ), een gestreept T-shirt, gekleurde jas maar omdat het budget al was overschreden maakte mijn moeder een blouson achtige jas. Gelukkig had ik rood haar van mezelf en met een heuse kuif kon ik doorgaan van het neefje van Robert Jones. 

Het immense met betontegels betegelde schoolplein, waar “oudere” jongens met lang haar rondliepen in een tafellaken wat bij mijn oma op tafel lag, de geitenwollen sokken en Zweedse muilen. Gearmd liepen de meiden giechelend over het schoolplein. Al met al vond ik het overweldigend, de nieuwe namen, dingen… van de aula tot de genummerde klaslokalen tot 125, de eindeloze trapportalen. Vaak was ik te laat omdat ik een lokaal gewoonweg niet kon vinden. De lessen waren net zo verwarrend als het L-vormige gebouw. 

De wiskunde lessen met verzamelingen en deelverzamelingen, de Franse les met le, la en ‘l, natuurkunde les met communicerende vaten, de Duitse les waar mijn Solinger plat genadeloos werd bestraft. Na een maand begreep ik er allemaal niets meer van. Omdat je gezamenlijk moest douchen en ik dat absoluut niet wilde toverde ik een onleesbaar briefje tevoorschijn bij de gymleraar wat de huisarts ooit had geschreven dat ik absoluut niet mocht gymmen ivm mijn lichamelijke klachten. De gymleraar keek me meewarig aan en alle vragen pareerde ik met… dat staat in de brief, die niemand kon lezen. Ik kwam ermee weg en deed niet mee met de gymlessen. De truc met het briefje heeft overigens jaren lang gewerkt. 

Ze stonden voor me op de trap en keken me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Ik voldeed niet aan de normaal norm, aan hun norm van normaal … een jongen trapte hard op mijn nieuwe laarzen en maakte me belachelijk. Twee tellen later lag hij onderaan de trap te kermen. Dat was het voordeel van jaren vechten bij de flat. De rest had geen trek om op dezelfde plek te belanden maar het was een mooi begin nog voor de eerste les was begonnen had hij al een les geleerd. In dezelfde week gaf iemand mij uit het niets een harde stomp tussen mijn schouderbladen, een paar seconden later had ik mijn handen om zijn nek en duwde hem tegen het lege gereedschapsbord van de handvaardigheid lokaal. Daar zat ik bij de conciërge… 

Ik zat overigens vaak bij de conciërge, ik ken ze bij naam meneer van de Ven die in dezelfde flat woonde en waar ik koffie kreeg. De eindeloze gesprekken met meneer de Jong waar ik zo af en toe in zijn “hok” gitaar speelde en we lange gesprekken hadden over flamenco muziek met veel koffie en soms een kleffe kano. Vaak werd ik voor dom versleten en dat vond ik prima. Ik leerde andere dingen, hoe een organisatie werkte, de zwakten, hoe ik op de lijn kon balanceren en de leraren die me zagen respecteer ik tot op heden.