De Turkse dame

De brancard wordt binnen gereden, een Turkse bejaarde dame kijkt in het rond. Achter de ambulance broeder loopt haar dochter die druk en uitvoerig alles regelt klaarblijkelijk. Haar moeder spreekt geen Nederlands deelt ze me tussen alle zinnen door mee. De dochter gaat de gezamenlijke badkamer in en organiseert het planchet, dat wil zeggen alle benodigdheden worden op het planchet gelegd. Ze trekt het gordijn dicht om het territorium af te bakenen lijkt het wel. Even later komen nog 4 familieleden op bezoek, video’s worden afgespeeld en moeder voert het hoogste woord in het Turks, vloeiend. 

Ik voel de onrust in mijn lijf, mijn hart slaat over en ik wacht, tevergeefs gelukkig, op het ingrijpen van mijn ICD. Het einde van de bezoektijd is inzicht en ik verheug me op rust. 20 minuten na einde bezoektijd komen nog drie Turkse dames binnen, kijken me angstvallig aan, groeten kort en de drukte begint wederom. Met snelle passen stapt een kordate nachtzuster naar binnen en wijst de dames erop dat de bezoektijd voorbij is en dat het fijn is als ze de regels respecteren zodat andere mensen ook kunnen rusten. 

Het licht gaat uit, gordijn tussen de bedden strak gesloten.. na 10 minuten begint ze te snurken. Niet snurken maar een irritante zagende snurker. Ik lig me op te vreten. Het schiet door mijn hoofd, zal ik een kussen op haar gezicht duwen? Net als in de film…. Zou ik ermee weg komen als ik stug volhou dat ik sliep? De bejaarde dame heeft een stent gekregen en ik denk… waarom ook niet in elk neusgat één.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Barbara overpeinzingen

Afbeelding
Na de dood van mijn ouders kwam ik veel op St. Barbara maar op een gegeven ogenblik, zonder aantoonbare reden kon ik niet niet meer opbrengen. Het is 20 meter van de parkeerplaats maar eerst naar beneden voor een gieter en wat water. Met een mooi boeket bloemen naar het graf. Het gemis, de herinneringen komen aan de oppervlakte, soms wil ik dat niet.  Veelal goot ik eerst wat water over de grafsteen, ik hoor het mijn moeder nog zo zeggen, mijn haar! Haar haar werd jaren lang gedaan bij een thuiskapster in een doorzonwoning naast onze flat. Het was een christelijk gezin met een inslag die niet iedereen paste, mij niet in ieder geval. Coby was christelijk, netjes en had een keurig gezin. Het verhaal wat ze ooit tijdens een knipbeurt vertelde aan de dames, dat ze een droge poes had en een nieuwe spray omdat te verhelpen. Echter in opgewonden toestand spoot ze wijdbeens deodorant tussen haar benen en gilde het uit, maar niet van genot.  Het irriteert me al een jaar dat de grafstee...
Meer lezen

Huisarts

Afbeelding
Om 7:45 uur naar de praktijk op de fiets om op de Oosterduinweg een metalen plaatje te halen met de tijd erop. Het ronde en bekraste aluminium plaatje met gat en veelal scheef en slordig geponste cijfers… Het was de huisarts die me gehaald had op een ijzige nacht in 1963. Die na mijn geboorte, het was nogal een bevalling naar verluidt, voor Maranatha een sigaret rookte met mijn vader. Beiden staken de filter aan van de stress en vermoeidheid.  Als je geluk had kon je blijven maar ik had 10:00 dus op de fiets naar huis. Voor zover ik me herinner was de examen week aanstaande en ik was op van de zenuwen. De valispert tabletten die mijn moeder gaf, boden geen soelaas. De voordeur met kanaalglas, links de witte wachtkamer met hoge houten banken en rechts de spreekkamer verbonden door een indringende zoemer. De dokter zat achter zijn midcentury houten bureau, witte doktersjas, stethoscoop om, asbak op zijn bureau met een pakje Caballero zonder filter.  Het was een andere tijd, een ...
Meer lezen

De oliedop

Afbeelding
Gisteren reed ik met mijn Peugeot naar huis en kreeg ik de melding in mijn display “ruitensproeier vloer bijvullen”, er stond nog net geen uitroepteken bij. Gezien het warme weer besloot ik dat ik het beter in de ochtend kon doen en tegelijkertijd mijn olie niveau controleren en zonodig bij te vullen. Vanochtend nadat ik Huub had uitgelaten heb ik alle spullen bij elkaar gezocht, een liter motorolie, oplosbare ruitenreiniger en de tuinslang. Zoals Koot en Bie al in de jaren ‘80 aangaven, de strijd met de voorverpakte oplosbare ruitenreiniger. De bovenkant, de onderkant, het midden … als een ekster die de steentjes in een waterfles gooit, het wiel uitvinden en vooral niet even teruglopen om een schaar te pakken. Granulaat erin, tuinslang erin en klaar.  Toen de olie controleren, de dop draaide niet. Niet linksom, niet rechtsom, niet met één hand en niet met twee handen. De turbo behuizing was aardig warm of eigenlijk heet te noemen. Ik dacht, wellicht door een wat lager olie peil va...
Meer lezen