Licht

Mijn Ome Günter en Tante Rosie uit Solingen hadden een caravan “op” de Bevertalsperre. Best bijzonder omdat mijn oom en tevens Peetoom deze zelf had gebouwd. Zijn beroep was meubelmaker met zoals gebruikelijk, zijn Werkstatt aan huis. Soms ruik ik zijn blauw gestreepte schort, het hout, de brandende zaagsel oven in het midden, de gloeiende plaat en stralingswarmte. Het gierende geluid van de cirkelzaag. Ik was graag bij hem, een stuk hout, een beitel en ik mocht boten maken. De Duitse veld telefoon uit de Krieg waar ik aan draaide als mijn Tante belde dat de Kaffee mit Küchen klaar stond. Ik mocht alles van mijn Oom, hij onderbrak zijn werk en nam me mee naar de Rhein om vis te eten, verrekijker mee en we zaten dan vanuit de auto naar de passerende schepen te kijken. Hij leerde me schieten vanuit de werkplaats op de kraaien in de kersenbomen. Als er iets mis ging was het steevast Macht nix Toni, du darfst dat. 

In de caravan hing een op boomschors lijkend plastic bordje met opschrift, ik denk er vaak aan. 

"Immer wenn du denkst, es geht nicht mehr, kommt von irgendwo ein Lichtlein her."