Abdullah El-Hag

 Abdullah El-Hag

Mijn oom was als goochelaar al op jonge leeftijd begonnen. Van wat ik nog weet oefende hij urenlang op de kleine achterplaats van het huis op het Tuinlaantje. Een half leven later reisde hij met zijn Engelse vrouw Margaret en twee kinderen met zijn variété theater Studio 7 door Nederland en Duitsland. 

Voor mij was een bezoek aan mijn oom een geweldige gebeurtenis, ik ging met de twee kinderen naar andere exploitanten op de kermis en we zeiden; “Studio 7” en mochten overal gratis in! Oliebollen eten bij tante Bep, de schiettent van ome Toon, de hully gully en het reuzenrad. Eigenlijk was het een armoedig bestaan achter de schermen, dat besefte ik me maar al te goed. Een muffe, oude woonwagen, de Bedford en de Opel Blitz, waar de tent opbouwer Chris soms woonde, twee barzoi honden. Maar het ging om de bühne … 

Als de voorstelling begon stond mijn oom parade te maken in zijn smoking en glimmende schoenen, een fenomenaal bon annacheur met soms een boertrekker in het publiek. Zijn internationale acts… Charlie de fakir.. de man zonder pijngrens die een brandende gasbrander door zijn tong steekt en vleeshaken in zijn lijf slaat. Tja, daar spraken mensen over en betaalden grif 6 gulden entree bij tante Margaret die de kassa bemande. 

Maar 1 act is me altijd bijgebleven de Egyptenaar Abdullah El-Hag, de sterke man die kettingen brak, dat heb ik met eigen ogen gezien! Maar het meest bijzondere was dat we in de jaren 70 naar Spanje op vakantie gingen. Mijn vader werkte op de Hoogovens in de Franse continu dienst en kon daardoor 2 weken goedkoop naar Spanje, met het vliegtuig. Ik denk dat je in die periode de Hoogovens tot de verlichte groep werkgevers kan rekenen. Met een eigen winkel “De Gieteling”, het Wenckebach fonds voor de kinderen van werknemers, een eigen reisbureau en een opleidingscentrum. 

Onze communistische buren waren er fel op tegen en spraken er schande van, op vakantie naar Spanje waar Franco dictator was. Het zei me niets als kind maar later begreep ik de deal van Nederlandse bedrijven en de eerste Spaanse gastarbeiders met Franco. Ik droomde van het vliegen en bereidde me voor door de taal te leren als 10 jarig jochie. Spaans op reis .. uno, dos, tres. De woorden die mijn Spaanse buurvrouw jaren later me weer leerde uit Eso es.. zo is het. 

Spanje was fantastisch, Jarden del Sol met heus zwembad. Dat zwembad was leeg en een nieuw woord wat ik van de tuinman leerde was mañana, elke dag als ik vroeg met zwem gebaren wanneer het zwembad gevuld zou zijn was het, mañana, mañana, mañana… en dat bleef de gehele vakantie zo. Fuengirola op de boulevard flaneren met mijn blauwe cowboyhoed terwijl ik op het blauwe touw, wat bedoelt was ter voorkoming bij het rodeo rijden dat je je kostbare hoed zou verliezen, kauwde en mijn lippen enigszins licht blauw kleurden. Iets wat ik soms nog heb maar dan uit zuurstofgebrek. 

Een licht getinte man keek mijn hoog geblondeerde moeder aan en na vanaf een terras aan de boulevard. Mijn vader siste, niet omkijken … op een toon dat je het ook wel uit je kop liet om te doen. Vanuit mijn ooghoek zag ik de man achter ons aankomen. De verhalen van blanke, blonde slavinnen die via Tanger het land werden uit gesmokkeld, het zal mijn moeder toch niet gebeuren? Voor de duvel niet bang draaide mijn vader zich om en trok mijn moeder en mij mee in de beweging. In het Duits vroeg de man of ze familie was van Gerry Duijns wat mijn moeder beaamde. Er hing in de woonwagen van mijn oom ( iets wat ik nog steeds moeilijk kan geloven ) klaarblijkelijk een foto van mijn moeder. Abdullah El-Hag had een schnabbel bij een circus en zou in de lente weer een jaar bij ome Ger werken. We werden uitgenodigd om samen met hem op het terras wat te drinken en bij wijze van grap duwde hij mij vooruit met zijn immense buik.