De bus

Het was maar een kort stukje lopen naar de Zuid Tangent halte maar desondanks viel het me zwaar. Ik reis zelden met het openbaar vervoer maar omdat de auto de melding “motorstoring laat dit verhelpen” aangaf leek het me verstandiger deze voor de deur te laten staan. 

De ramen van het bushokje waar ik in plaatsnam waren geheel beslagen en de mensen om me heen waren allemaal met een mobiel bezig. Gefocust op het kleine scherm met berichten die klaarblijkelijk erg belangrijk waren. De bus arriveerde exact op het tijdstip wat het bord aangaf. Ik checkte wat onwennig in en nam plaats, het zou maar twee haltes zijn. 

De loopbrug bij het Spaarne Ziekenhuis Locatie Hoofddorp is ideaal en ik stond een paar minuten later bij Atal Medial, een half uur te vroeg… ik nam plaats in de ruime maar toch wat donkere wachtruimte met, in vrolijke kleuren, bekleedde banken. Telkens werden de namen afgeroepen en twee keer zei ik tevergeefs dat ik een half uur te vroeg was, in hoop dat ik eerder aan de beurt was. 

Een man tegenover mij schudde meewarig zijn hoofd, ze snappen het niet. Mijn vrouw is binnen en zag u net die mevrouw met dat hoofddoekje? Kanker… mijn vrouw heeft het ook maar die heeft een pruik. Elke keer voor de chemo moet ze bloed laten prikken en dan gaan we naar het Antonie van Leeuwenhoek. Ze heeft uitgezaaide eierstok kanker. Ik bedacht me dat het gewicht van het woord zwaar voor een ieder een eigen betekenis heeft. En hoe gaat het nu met haar? Op dat moment verscheen een kleine, gezette dame met een ietwat glanzende pruik. Ook als ik niet geweten had dat het een pruik was had ik het bemerkt. Sterkte! 

Op de terugreis stonden er drie mannen van het vervoersbedrijf met duidelijk te grote jassen waardoor ze erg imposant leken. Breed geschouderde vulling zeg maar. Toen de bus verscheen blokkeerden ze de deuren en iedereen moest zijn vervoersbewijs tonen en met een apparaat werd gecontroleerd of iedereen wel had ingecheckt. Ik dacht terug aan de indrukwekkende machine gecoat met grijze hamerslagverf, de fel gekleurde knopjes, de buschauffeur die aan de slinger draaide en er een heel dun kaartje uitkwam met blauwe letters… enkele reis IJmuiden Hfl. 1,35

Het was zaterdagmiddag en zoals gebruikelijk moest ik mee naar mijn oma in Haarlem. Ik kan niet zeggen dat ik een leuke band met haar had, voor mijn gevoel had ze eerder een hekel aan mij en dat was wederzijds. Het kleine huisje op het Tuinlaantje, de Emma kade, het uitzicht op de schouwburg, mijn vader die het huisje ontvluchtte en elke zaterdag ruim een uur zijn kever stond te wassen. De bank van skai met rode kriebel kussens, de pen van het schuifraam vast door de verf. Op deze bank zat eigenlijk altijd te wachten, te wachten tot we naar huis gingen. De antieke borden boven de deur, het schilderij met treurwilg maakte het niet vrolijker. 

Een artiesten huisje … en ik had het sterk het gevoel dat mijn fabrieksvader toch wat te min was, en zo ook mijn moeder die geen talent had voor variété, acrobatiek of goochel act. Mijn oom had weer eens geld nodig en toen ik dat voor de zoveelste keer hoorde was ik het zat. Stond op en zei luid tegen mijn oma… waarom gaat hij niet gewoon bij de Hoogovens werken net als mijn vader? In gebroken Duits Nederlands en met een gezicht wat op onweer stond schreeuwde ze… Mein Haus uit! Ik was 12 of 13 en antwoordde, ik zet hier nooit meer een stap over de drempel. Ik heb dat ook nooit meer gedaan eigenlijk en geen spijt van. 

Ik toonde de chipkaart, in orde hoor! Drukte op de knop en de bus schampte het busperron met de voor bumper… ik liet een meisje voorgaan, iets wat klaarblijkelijk niet meer gewoon is omdat ze verbaast naar me en glimlachte. Goedemorgen…