Fluitenkruid en herinneringen

Je groene rubber laarzen, korte broek, gestreept shirt, zakmes in je zak en met ranja limonade gevulde groene leger veldfles op je heup. Ik was 10,11 jaar en een zakmes was heel normaal, zeker in het perspectief dat kinderen nu met machete rondlopen. Oversteken, en je stond in de Heerenduinen. Een bos van 1 km2 omdat de rest was afgezet met een hekwerk, het speelterrein waar je uren kon dwalen. De paden in het bos als een routekaart in je hoofd, elke uitstekende boomwortel op het pad was bekent. 

Door de rattenkuil als je moedig was, de anderen mochten ook omlopen richting de boerderij van boer Webbe. Geluidloos sluipend langs de zijkant van de boerderij, de naar carbolineum ruikende planken van de hooiberg in zicht. Een paar planken opzij, je klom omhoog en sprong in de hooiberg. Het zonlicht door de spleten tussen de planken waar het stof weer naar beneden dwarrelde op je gezicht. De gammele ladder en dan op de zolder. Soms kwam de boerin eieren halen. Dan lag je doodstil met je vriendje Bennie terwijl ze onder je bezig was in het kippenhok aan de zijkant. 

Ik heb nog foto’s van mijn moeder in dat bos waar ze loopt met onze Duitse herder, Hector. Zo af en toe op weg naar het strand stop ik daar en loop op dezelfde plek met Huub. Mijn moeder zei op latere leeftijd dat ze dat bos miste en nu besef ik wat ze miste, althans dat denk ik te weten. 

Op het nauwe bospad stond links en rechts fluitenkruid. De geur, de frisheid van lente zodra je onder- en boven de knoop een stuk holle stengel snijdt. Inkepen en je had een fluit die het een dag deed… Op zoek naar munitie, hulzen die bij elke regenbui aan de oppervlakte kwamen. Pas later klommen we ook over het hek en speelden we in en rondom de Duitse bunkers. De tankval, de kikker bunker, de auto bunker, de film bunker… kinderbenamingen voor relikwieën uit een periode van idioterie. 

De vader van Bennie was vrachtwagen chauffeur “op” de kalkzandsteen fabriek. In de grote vakantie mocht ik mee samen met Bennie. De fabriek was gehuisvest in een Schnellbootbunker 1, de grootse bunker in Nederland waar vrachtwagens in rondreden met ladingen zand. De rode stoffige vrachtwagen, de muffe geur in de bunker, de koelte in de zomerwind. De bunkers maken deel uit van mijn jeugd, de torpedo bunker deed dienst als oefenruimte voor bandjes. Bouwwerken van organisation Todt, anders dan doet vermoeden wellicht maar het is vernoemt naar Fritz Todt. 

Ik mijmer bij de geur van fluitenkruid