Strandpaviljoen Verswijveren

Ik denk dat er voor mij in mijn jeugd geen grotere traktatie was dan twee boterhammen kroket en een flesje Coca Cola. 

De eerste Coca Cola die ik kreeg was van opa Porck. Het was niet mijn echte opa, die waren al ver voor mijn geboorte gestorven, maar het was absoluut een karakteristieke man. Van beroep olieman, zijn klompen aan en twee delige donkerblauwe werkkleding. 

Ik liep met hem mee zijn hond uitlaten, een zwarte bouvier genaamd Dukie. Dukie had opa op een regenachtige dag over het grasland getrokken. Opa kon vloeken in IJmuidens dialect. Zo zeun ben ie naar skool gwees? Vrouwen noemde hij altijd platpikken. Voor Dukie had hij een andere enorme woordenschat gebruikt. 

In de vakantie mocht ik soms met hem mee in zijn met benzinemotor aangedreven driewieler, een groot reservoir petroleum achterop, gelukkig rookte opa. Achter het driehoekige van buis gemaakte stuur waar de verf al een tijdje vanaf was. Zijn klomp op het gaspedaal, pet op en zijn blik strak vooruit. Zo reden we door IJmuiden van klant naar klant. 

Op de metalen maatbekers stond de inhoud vermeld. Nu ik terugkijk denk ik niet dat een klant ooit één centiliter te kort kreeg. Ik kon niet wachten tot de tussenstop bij hotel Augusta. Daar dronk opa een borrel en ik kreeg een flesje Coca Cola. 

Ik kan me niet meer herinneren hoe ik met mijn moeder naar het strand ging, waarschijnlijk achterop de fiets. Het bonanza straatje door, het terras over en we waren bij strandpaviljoen Verswijveren.  

Servet en bestek in afwachting wat er ging komen. Het dikke aardewerken bord met twee witte boterhammen, gefrituurde kroketten, takje peterselie en twee papieren zakjes mosterd… zo en een cola voor deze meneer hier, eet u smakelijk.