Twijfel

Ik twijfel of ik dit zal schrijven, een geconditioneerde COVID gedachte waarschijnlijk dus …. Waar in het verleden op zondag zwaar bebuikte mannen van middelbare leeftijd in glanzend berg etappe tenue op de dijk reden, rijden nu de  startende mid-life crisis poppetjes managers met rood hoofd. 

Wel een paar verschillen, weinig buik en ze zijn vooral met zichzelf en elkaar bezig. Op de smalle dijk blijven ze naast elkaar fietsen want de rest van de poppetjes wacht maar even tijdens hun “meeting on the bike”. 

Na 800 meter achter ze aan te hebben gereden besluit ik ze in te halen. Het is een prachtige herfstdag. Lekker lang met Huub gewandeld die nu als een koning achter mij zit terwijl we rijden met de open kap. 

Ik rijd nu zo een kleine 15 jaar cabriolet en eigenlijk zou ik niets anders willen. Tegenwoordig met air scarf, ringverwarming en stoel verwarming kun je bijna het gehele jaar open rijden. Er was een tijd dat ik eigenlijk alleen zo langer van het buiten zijn kon genieten. 

De vogels die je hoort op de snelweg, de geur van vers gemaaid gras of de roker drie auto’s voor je die geniet van zijn sigaret met zijn raam open. Je beleeft de wereld totaal anders. 

Bij het stoplicht stop ik en het licht springt bedrieglijk snel op rood. De twee wielrenners verschijnen in mijn achteruitkijkspiegel en ik zie dat één er duidelijk op uit is om zijn zoveelste frustratie van een reorganisatie te gaan botvieren op mij….

De kap sluit automatisch als ik even de knop aanraak … die zag onze manager even niet aankomen.