De foodie

Sinds ik geheel afgekeurd ben is koken mijn passie. Omdat ik geen toegevoegd zout mag was 1-2-3 koken met pakjes en zakjes verleden tijd. Aanvankelijk kon ik hooguit 1 keer per dag de trap op en af. Dan dronk ik beneden een kop koffie om vervolgens me weer naar boven te begeven. Echt zinvol en het besef van geen zingeving leidde ertoe dat ik zittend begon met boontjes schoon maken en aardappelen schillen. 

De Hollandse pot was nooit echt aan mij besteed, Chinees - Indisch - Spaans wel. Dus besloot ik te beginnen met de Franse keuken, de basis van het koken zei iedereen, en kocht een paar kookboeken waaronder een boek van Julia Child. Omdat mijn energie niveau laag was irriteerde en frustreerde het me om twee dagen bezig te zijn met een bruine jus die ik feitelijk niet eens echt lustte.

Over naar de Italiaanse keuken en ik kocht op aanraden van mijn Italiaanse buurman de Zilveren Lepel, een dik klassiek kookboek wat bijna elke dochter kreeg van haar moeder als ze uitvloog en ging trouwen. Mijn energie was wat beter en ik kon 20 minuten staand koken dus op naar de Albert Cuijp markt en ik kocht, na het in inlezen, daar de kruiden en keukengereedschappen. Pasta stond op het menu van 00 bloem, met de hand gekneed op traditionele wijze. Het lukte me niet, kostte teveel energie dus de eerste keukenmachine werd aangeschaft. 

Vol trots liet ik de foto van mijn eerste pizza aan mijn buurman zien die lachend reageerde en met een licht accent vroeg; Wat is dááát??? Terwijl hij naar de pizza wees waar ik zo trots op was. Ik las dat je rustig kon variëren op een recept en daardoor leek mijn pizza op de extra luxe en dikke dr. Oetker variant die klaarblijkelijk in Italië nog niet bekend was. Je moet nooit meer dan vier soorten topping gebruiken met dit advies ging ik aan de slag. Omdat er een periode waarbij het financieel een stuk minder ging, ging regelmatig naar de markt waar ik bij de visboer voor snijsel kocht,  het was een allegaartje van kabeljauw, zalm, krabbenpoten en dergelijke. Bij thuiskomst sorteerde ik alles en verpakte het per soort. Kabeljauwwangen, stukjes krab en zalm voor de risotto en andere stukjes en soorten voor pizza, van het restant maakte ik een bouillabaisse. Ik denk dat ik in die periode leerde koken eigenlijk, met niets of weinig ingrediënten iets smakelijks op tafel te zetten. Die armoe vis pizza was de lekkerste die ik ooit heb gegeten. 

Van Mexicaanse- en Aziatische zaken relaties kreeg ik tips, recepten waar ik mee aan de slag ging. De Indische keuken waar ik zoveel van hou, mijn tempo doeloe zijn de zeventiger jaren toen ik veel met Indo‘s in bandjes speelde en thuis mee at. Anders dan het 1-laags monotoon Nederlandse modder voer. Daarnaast de gemoedelijkheid bij het koken, geen stress of gehaast. Het past zo in en bij mijn leven. Mexicaans heb ik leren koken van twee Mexicaanse vrienden Viktor en Crisol. Al snel merkte ik dat mijn perceptie door het Santa Maria taco pakket weinig van doen heeft met een taco. 

Het is heel simpel… het is verzengend heet in Mexico en de tortillas drogen na een paar uur uit. Ofwel je frituurt de tortilla en het wordt een Tostada of je snijdt het in stukjes en je hebt Nacho‘s, weggooien kan altijd nog. Een paar jaar geleden smeerde ik een restant gekruid Hamburger gehakt uit op een tortilla. Het was heerlijk, een soort krokante Tostada met een super dunlaagje vulling, plat gevouwen als een Quesadilla. Zeker voor herhaling vatbaar, Crisol lachte en zei hahaha een Tostada! 

De moderne foodie ( hoeveel volgers heb jij ??? ) kopieert schaamteloos recepten en sommigen gaan zo ver daarin dat ze doen voorkomen alsof ze het zelf hebben uitgevonden. De Tostada bestaat al eeuwen en ik erger me de pestpokken aan dat soort goedbedoelde pseudo kokkies.