Huisarts

Om 7:45 uur naar de praktijk op de fiets om op de Oosterduinweg een metalen plaatje te halen met de tijd erop. Het ronde en bekraste aluminium plaatje met gat en veelal scheef en slordig geponste cijfers… Het was de huisarts die me gehaald had op een ijzige nacht in 1963. Die na mijn geboorte, het was nogal een bevalling naar verluidt, voor Maranatha een sigaret rookte met mijn vader. Beiden staken de filter aan van de stress en vermoeidheid. 

Als je geluk had kon je blijven maar ik had 10:00 dus op de fiets naar huis. Voor zover ik me herinner was de examen week aanstaande en ik was op van de zenuwen. De valispert tabletten die mijn moeder gaf, boden geen soelaas. De voordeur met kanaalglas, links de witte wachtkamer met hoge houten banken en rechts de spreekkamer verbonden door een indringende zoemer. De dokter zat achter zijn midcentury houten bureau, witte doktersjas, stethoscoop om, asbak op zijn bureau met een pakje Caballero zonder filter. 

Het was een andere tijd, een ander Nederland. Een blank Nederland in, zwart/wit met links en rechts een Indisch gezin, een Surinaams gezin waarvan je de kinderen met voornaam kende. Integratie hadden we nooit van gehoord, we speelden gewoon met elkaar. Een Nederland waar je strak in een schoon bed werd gelegd, de kamer gelucht werd met verse Hoogovens lucht, nieuw stuk zeep en schone handdoek want de dokter kwam. Een huisbezoek omdat je griep had. Ga zitten Ton en dokter de Weerdt gebaarde naar de stoel voor zijn bureau… zeg het eens, wat kan ik voor je doen? Ik vertelde van de zenuwen, het examen… weet je wat we doen, je krijgt seresta en je moet maar eens beginnen met roken, dan word je rustig. 

Hoe anders is het nu, je moet blij zijn als je al een huisarts hebt. Een keuze menu… press one for English, voor spoedgevallen toetst 2, bent u een collega zorgverlener toets 3… gevolgd door een heel relaas van 1,5 minuut wat ik allemaal op de website kan vinden. Uiteindelijk de waakhond, het laatste filter voor een afspraak met de huisarts, de assistente. Na mijn openhartoperatie kwam de toenmalige huisarts langs om zichzelf vrij te pleiten met als argument dat ik niet duidelijk was geweest, ik heb haar direct de deur gewezen en ben 11 jaar niet meer bij de huisarts geweest. 

Na een dag kan ik terecht en een arts in opleiding en de amicale huisarts luisteren naar mijn longen en gerochel. Er wordt mij gevraagd wat ik denk wat ze gaan doen, resoluut antwoord ik antibiotica! Nee, eerst een bloedonderzoek, een neusspray en inhaler. Een week later sta ik wederom in de praktijk, rochelend met 38,5 koorts en krijg ik antibiotica voor 5 dagen, een week later wederom om voor twee dagen langer antibiotica te krijgen. 12 jaar rammen ze erin dat ik naar mijn lichaam moet luisteren en als ik dat doe luisteren artsen niet meer naar mij… 

Wel lief … Ton, je bent geen 18 meer, veel achter je kiezen gehad.. ik moet goed voor je zorgen.