Fame

Zodra je binnenkwam de verplichte zoen van oma. Dan voelde je de priksnor en wrat je wang, gevolgd door een natte zoen. Ik kon niet wachten tot mijn neefjes er waren, zittend op de bank stil te zijn want de grote mensen zaten achter aan de tafel met koffie. Het tafelkleed was geknoopt, een dikke Perzische kwaliteit die behoorlijk muf rook. De dunne porseleinen koffie kopjes voorzien van bloem motief. 

In de smalle koude en bedompte gang zaten we met zijn drieën op de trap ons stierlijk te vervelen terwijl de grote mensen in de warme kamer zaten. Het trapluik opende met een touw in betere dagen. Het was een klein huisje met schuin dak, een klein dakraam voor en achter. Achter het gordijn de goochel attributen van mijn oom, naast de trap de magische kast waar menig assistente was doorgezaagd. Het oude dressoir met de korsetten van oma. De melkglazen bol aan chromen pendel verlichtte de armoede. 

De van bordkarton getimmerde kamer waar mijn neef als kind verbleef, donker, zonder raam, met een bed voorzien van dik, rood, Duits donzen dekbed. Ik heb er ook geslapen, in dat bed onder het dekbed. Een klein schemerlampje, vochtig en koud. Ik heb zijn Donald Ducks gelezen. Het huis waar mijn moeder is geboren en mijn opa in 1944 stierf. Waar mijn neef werd gestald. 

Drie mannen van middelbare leeftijd, ze vervelen zich niet, ze hebben een band gesmeed in het verleden, Bowie waar ik altijd fan van ben gebleven. Het is geen los zand, het is eigen en vertrouwd. Verhalen van vroeger, rijk.