Ontregelde dienstregeling
Ontregelde dienstregeling
Vorige week donderdag sprong een meisje voor de trein in Wolfheze. Ze zat daar in een instelling die gespecialiseerd was in complexe mentale zaken waaronder suïcide. Waarom zo een instelling dan qua locatie kiest nabij een spoorlijn is mij een raadsel. Alsof je iemand met een alcohol verslaving in een hotelkamer zet met een goed gevulde mini bar.
Donderdag lag het trein verkeer 3 uur stil en Cheyenne die ik had leren kennen via een forum was er niet meer. Later zag ik dat ze de dag ervoor haar laptop en iPad op marktplaats had gezet. Cheyenne was gek op Huub en als ze depressief was stuurde ik haar foto’s van Huub. Of keek ze naar zijn foto’s op Facebook. Toen ze een hulphond kreeg toegewezen leek het alsof ze weer opkrabbelde naar het licht. Ze schreef nog … en ze lijkt op Huub!
Kwetsbaar maar puur en open stelde ze allerlei vragen over haar hulphond Mida. Pas deze week zag ik haar clips op TikTok waar ze uiterst beleefd iemand antwoordde die als een botte boer vroeg wat die slang in haar neus was, haar sonde. Haar pogingen om te schreeuwen voor hulp verwerkt in een digitaal dagboek. Ik schrok toen ik hoorde over het schreeuwen in haar hoofd, de sirenes, de chaos waar ze sinds haar 12e mee worstelde.
Zelfverminking, 14 keer verhuisd, anorexia, mentale aandoeningen die haar leven ondraaglijk maakten. Of een falende zorgverlening die haar en veel andere mensen niet weet te raken of te bereiken?
De druk van sociale media die het zelfbeeld verminkt, de loverboys, ghosting, pesten, seksuele chantage die steeds meer jonge meiden over het randje duwen. Een mening hebben is makkelijk maar wat doet het ertoe?
Het heeft me aangegrepen,
dag lieve Cheyenne
Reacties
Een reactie posten