Weemoed

 Weemoed

Een programma van weemoed en verlangen maar minder absurdisme en meer leed. Smaken en geuren brengen me terug naar de voortent op de Bevertalsperre. De saaiheid en verveling van toen lijkt totale rijkdom in het nu. De kleine koelkast met hout motief bekleed op een kleine verhoging waarin de pakjes Capri Sun met kersensmaak lagen opgestapeld naast de schouderkarbonades. Kersen is nog steeds mijn favoriete smaak echter ben ik de smaak van Capri Sun ontgroeid. 

De snikhete voortent rook muf, maar op de door mijn oom getimmerde grijs gelakte trap zat ik in de schaduw met een lichte bries. De kerstboom geplant door mijn oom ontnam het uitzicht op het water en de zeilboten maar je hoorde de tuidraden in de wind tegen de masten tikken. Voor het hek de frambozen struiken waar mijn oom steevast de inhoud van de nacht emmer in gooide en een dame die ik tante Emmy noemde smiddags genoot van de frambozen die zo weelderig groeiden. Ik hoor het hem nog zeggen, ja… neem zoveel je wilt, nimm Emmy, nimm. 

Elke ochtend de berg op om verse broodjes te halen, de vuurvliegen in de nacht, de guur van verschraald bier en schnaps zodat velen de verschrikkingen konden vergeten. Ik mis de Bever, mis Solingen en bovenal mis ik de mensen die mij zo lief waren. Het huis staat er nog maar een welkom zoals het was zal er nooit meer zijn. Ik genoot in Solingen, Schloss Burg, Haribo, de Werkstatt, de kersen in de gigantische kersenboom, de Stachelberen die je zonder stekels kon eten, de vergezichten in het Bergische land. 

Ik worstel met verlies, het is geen pijn maar een mengeling van weemoed en verlangen naar hoe het was en nooit meer zal zijn.