Verhalen

Soms schrijf ik niet om te overtuigen, maar om te tasten in het duister van gedachten. Geen oordeel, geen stelling die roept om strijd, slechts een fluistering in de marge van wat zou kunnen zijn. Ik werp een zin de wereld in, geen aanval, geen verdediging alleen de bal rolt, zachtjes, tussen zinnen door. Maar dan zie ik hoe emoties opvlammen, hoe woorden vonken slaan in hoofden die branden. En vreemd genoeg  juist dán bonkt mijn eigen hart te luid, hartpatiënt  alsof het zich wil weren tegen de onrust van een ander. Ik trek mijn jas aan, loop met Huub door het ruisen van het bos, en adem uit in de stilte van het denken. Vrijheid van meningsuiting… wat is het mij nog waard, als luisteren verloren lijkt in het lawaai van het gelijk?

In 1979, reed ik als 16 jarige op een groene Zündapp met geforceerde koeling in de Bloemstraat langs het benzinestation en ging hard onderuit omdat er olie op de weg lag in de regen. Terwijl ik over de stenen gleed, mijn gitaar in mijn handen boven mijn lijf. In de kelder box van Hans Kok repeteerden we, met recht een garage bandje.   Hans Kok die later overleed in een Amsterdamse politie cel in 1985. Hans die de punk al had uitgevonden of gevonden in 1979 terwijl de rest luisterde naar de top 40 hit, Now that we found love van Third World. Op zijn slaapkamer had hij de muren met een spuitbus bewerkt. Ons repertoire beperkte zich tot London Calling en Lola maar daar oefenden we dan ook lang en hard op. Ik kon het goed met Hans vinden maar zag ook dat hij het bloed onder de nagels van mensen kon halen. Met de muziekstroming Punk had ik niet zoveel. Het was een wederzijds respect denk ik achteraf gezien of wel wederzijdse acceptatie, twee vreemde eenden in de bijt. Hans op zoek naar ...

Terwijl mijn moeder buitenshuis in de huishouding werkte, besloot mijn vader alvast te beginnen met het verwijderen van het groene medaillonbehang. Het moest wijken voor iets nieuws. Jaren zeventig. Oranje, bruin, geometrisch.   Dit was het sluitstuk van een reeks doe-het-zelfprojecten, na eerdere creaties zoals een kapstok en salontafel van Hubo, het bekleden van het keukenplafond met vezelplaten, en het betegelen van de beton-emaille in toilet. Mijn vader was onvermoeibaar. Onverstoorbaar zelfs, ook als er midden in de nacht weer een plafondplaat losliet. Dan lijmde hij die gewoon opnieuw vast, ondersteund door een houten lat, waardoor mijn moeder haar weg moest vinden door een doolhof van stutten om te kunnen koken. Vooruitgang – net als de ventilator in het bovenlicht van de keuken, afkomstig van De Gieteling. Dat was een witgoedwinkel waar Hoogovenspersoneel met korting A-merken kon kopen. Ik vond het magisch, zo’n ronde ventilator in het raam. Het lavet in de badkamer sloopte...

In een wereld van zwart-witfoto’s zat ik achterop een karretje dat mijn vader derdehands had weten te bemachtigen. Het was een zelfgemaakte vierkante houten bak, met aan weerszijden fietswielen en een gebogen dissel die eigenlijk op een koppelpunt had moeten rusten, maar door mijn vader met een touw aan de zadelpen van zijn fiets was vastgemaakt. Op het deksel lag een kussen, mijn troon voor de zomerse rit. Het was vakantie – een heerlijke tijd voor mij. Mijn vader werkte bij de Hoogovens in de vierploegendienst, met een vast schema. Bij een verplichte medische keuring was er iets op zijn longen gezien. De bedrijfsarts gaf hem vrij, met behoud van loon, om nog wat tijd met zijn gezin door te brengen. Mijn tweedelige bamboe hengel had plaatsgemaakt voor een echte uitschuifbare hengel van fiberglas – stevig en glanzend. We gingen vissen in het noorden van Noord-Holland. Mijn moeder zat op een klapstoeltje in de berm, met koffie uit de thermoskan op de kampeertafel. Mijn vader ving een en...