Kenschets

Terwijl mijn moeder buitenshuis in de huishouding werkte, besloot mijn vader alvast te beginnen met het verwijderen van het groene medaillonbehang. Het moest wijken voor iets nieuws. Jaren zeventig. Oranje, bruin, geometrisch. 

Dit was het sluitstuk van een reeks doe-het-zelfprojecten, na eerdere creaties zoals een kapstok en salontafel van Hubo, het bekleden van het keukenplafond met vezelplaten, en het betegelen van de beton-emaille in toilet.

Mijn vader was onvermoeibaar. Onverstoorbaar zelfs, ook als er midden in de nacht weer een plafondplaat losliet. Dan lijmde hij die gewoon opnieuw vast, ondersteund door een houten lat, waardoor mijn moeder haar weg moest vinden door een doolhof van stutten om te kunnen koken. Vooruitgang – net als de ventilator in het bovenlicht van de keuken, afkomstig van De Gieteling. Dat was een witgoedwinkel waar Hoogovenspersoneel met korting A-merken kon kopen. Ik vond het magisch, zo’n ronde ventilator in het raam.

Het lavet in de badkamer sloopte hij eigenhandig. Een tegelzetter betegelde de ruimte, en samen met mijn vader haalden we een plastic zitbad bij V&D. De afvoer werd provisorisch door de muur geleid, met een gat in de regenpijp. Het water liep dus over de vloer – niet ideaal, maar het werkte. Alles deed hij tussen zijn diensten in de vierploegendienst en de markt door. Eén keer meldde hij zich ziek – of was hij herstellende van een niersteenaanval, dat weet ik niet precies – maar zelfs toen, onder het motto “je verraijer slaapt nooit”, betegelde hij ’s nachts in alle stilte het toilet.

Het behang afstomen zou een fluitje van een cent zijn, aldus de drogist die de stoommachine verhuurde. Met ontbloot bovenlijf ging mijn vader aan de slag. Maar na de tweede baan schoot de slang los en kreeg hij gloeiendhete stoom op zijn borst. De pijn moet enorm zijn geweest. Toch reed hij naar de drogist voor een tube brandzalf, en vervolgens naar het werk van mijn moeder.

“Rie, kun jij het even insmeren?”

Mijn moeder schrok zich een hoedje en wilde direct naar het Rode Kruis Ziekenhuis.

“Het is gewoon verbrand,” zei mijn vader nuchter.