Band

In 1979, reed ik als 16 jarige op een groene Zündapp met geforceerde koeling in de Bloemstraat langs het benzinestation en ging hard onderuit omdat er olie op de weg lag in de regen. Terwijl ik over de stenen gleed, mijn gitaar in mijn handen boven mijn lijf. In de kelder box van Hans Kok repeteerden we, met recht een garage bandje. 

Hans Kok die later overleed in een Amsterdamse politie cel in 1985. Hans die de punk al had uitgevonden of gevonden in 1979 terwijl de rest luisterde naar de top 40 hit, Now that we found love van Third World. Op zijn slaapkamer had hij de muren met een spuitbus bewerkt. Ons repertoire beperkte zich tot London Calling en Lola maar daar oefenden we dan ook lang en hard op.

Ik kon het goed met Hans vinden maar zag ook dat hij het bloed onder de nagels van mensen kon halen. Met de muziekstroming Punk had ik niet zoveel. Het was een wederzijds respect denk ik achteraf gezien of wel wederzijdse acceptatie, twee vreemde eenden in de bijt. Hans op zoek naar alles, experimenteren met drugs, alcohol, de grenzen opzoeken van gezag. Voor zover ik me kan herinneren ook de grenzen van zijn ouders. Ik was niet zo rebels en had niet een drang om te experimenteren. 

Ooit reageerde ik op een social media post aangaande de dood van Hans, je mag klaarblijkelijk geen eigen mening meer hebben, het recht van de schreeuwende held achter een toetsenbord. Een nitwit 2.0, de mislukte shlemiel die ook zonodig lucht moet verplaatsen. Met koken, schrijven experimenteer ik naar harte lust.