Verhalen

  Havermoutmelk – Generatiekloof in het losloopgebied Ik heb ernstige jeuk. Niet van muggen of brandnetels, maar van de havermoutmelk-generatiekloof. Een hardnekkige aandoening, opgelopen in het losloopgebied waar ik met Huub wandel. De dijk is afgesloten, dus daar crossen ze nu met hun elektrische Babboes door het bos, helm op, kind in de bak, havermoutlatte in de bekerhouder. Twee groepen mensen die niet samengaan op één pad: zij en ik. Net zoals Huub niet thuishoort op een fietspad of snelweg. Ze praten hardop in het bos, maar niet met elkaar. Twee witte dopjes in hun oren — de nieuwe tandpastadoppen — houden hen verbonden met iets of iemand ver weg. De blik strak op hun telefoon gericht, de duim eeuwig scrollend. Geen oog voor modder, honden of werkelijkheid. Ze hebben nooit de teleurstelling van spruitjes meegemaakt, nooit de bittere nasmaak van “je eet wat de pot schaft”. Nooit teleurgesteld, altijd tevreden gesteld. Eten op maat, schermtijd op maat, fietsje met airba...