Verhalen

Vishal In een leven waar de enige schermtijd de kinder TV op woensdagmiddag was … met wat geluk Thunderbirds anders Rickie en Slingertje, Stuif es in met het gouden stuiver lied. Op de fiets de Lange Nieuw over, Planetenweg richting Halkade en de eerste de beste deur die open was de vishal in.  Koele en vochtige rijwind, de geur van vis kwam je tegemoet. De natte, gladde vloer, de wit geschilderde kolommen. De trap op, de kantine in…. Het met gelakte schroten beklede buffet. De witte, gemêleerde formica tafels en als ik ja zei op de vraag ben je er één van die rooie … dan kregen we thee. Thee met een klein beetje melk en suiker waarschijnlijk door de invloed van Engelse visserlui. Ik woonde in een flat waar veel mensen in de visserij werkzaam waren. Onze buurman aan de linkerzijde was harpoenier op de Willem Barendz, een andere buurman voer op een trawler. Eens in de zes weken kwam hij thuis en hij werd met een zwarte Mercedes taxi gebracht. Dan wisten wij het al, de volgende midda...

Ik denk dat er voor mij in mijn jeugd geen grotere traktatie was dan twee boterhammen kroket en een flesje Coca Cola.  De eerste Coca Cola die ik kreeg was van opa Porck. Het was niet mijn echte opa, die waren al ver voor mijn geboorte gestorven, maar het was absoluut een karakteristieke man. Van beroep olieman, zijn klompen aan en twee delige donkerblauwe werkkleding.  Ik liep met hem mee zijn hond uitlaten, een zwarte bouvier genaamd Dukie. Dukie had opa op een regenachtige dag over het grasland getrokken. Opa kon vloeken in IJmuidens dialect. Zo zeun ben ie naar skool gwees? Vrouwen noemde hij altijd platpikken. Voor Dukie had hij een andere enorme woordenschat gebruikt.  In de vakantie mocht ik soms met hem mee in zijn met benzinemotor aangedreven driewieler, een groot reservoir petroleum achterop, gelukkig rookte opa. Achter het driehoekige van buis gemaakte stuur waar de verf al een tijdje vanaf was. Zijn klomp op het gaspedaal, pet op en zijn blik strak vooruit. Zo...

Ik twijfel of ik dit zal schrijven, een geconditioneerde COVID gedachte waarschijnlijk dus …. Waar in het verleden op zondag zwaar bebuikte mannen van middelbare leeftijd in glanzend berg etappe tenue op de dijk reden, rijden nu de    startende mid-life crisis poppetjes managers met rood hoofd.  Wel een paar verschillen, weinig buik en ze zijn vooral met zichzelf en elkaar bezig. Op de smalle dijk blijven ze naast elkaar fietsen want de rest van de poppetjes wacht maar even tijdens hun “meeting on the bike”.  Na 800 meter achter ze aan te hebben gereden besluit ik ze in te halen. Het is een prachtige herfstdag. Lekker lang met Huub gewandeld die nu als een koning achter mij zit terwijl we rijden met de open kap.  Ik rijd nu zo een kleine 15 jaar cabriolet en eigenlijk zou ik niets anders willen. Tegenwoordig met air scarf, ringverwarming en stoel verwarming kun je bijna het gehele jaar open rijden. Er was een tijd dat ik eigenlijk alleen zo langer van het buiten...

We kennen elkaar al wat jaartjes en ons wederzijds respect is alleen maar gegroeid. Mijn moeder is overleden aan darmkanker en omdat ik medio 2011 soortgelijke klachten had en na drie maanden struisvogel te hebben gespeeld toch maar een arts bezocht. Het was en is een fijne man die me hoort en begrijpt, die smakelijk kan lachen om mijn humor en begrijpt hoe ik mijn leven leidt.   In 2011 stelde hij me direct gerust, het is geen darmkanker maar je hebt wel Colitus Ulcerosa… maak je geen zorgen dat fixen we. Ik was al blij dat het lullige gastendoekje wat mijn edele delen moest bedekken kon verruilen voor een laken.  Precies op tijd haalde hij me net uit de wachtkamer op, mooi op tijd Dokter! Ondank de COVID protocollen schudden we de hand, en een brede glimlach verschijnt. Het is aan het einde van de gang, niet meer het eerste kantoor. Alweer promotie gemaakt? Nou dat niet… ah, richting afvoerputje en dan pensioen? Weer lachte hij hartelijk.  Ik ging zitten tegenover hem… ...

Je groene rubber laarzen, korte broek, gestreept shirt, zakmes in je zak en met ranja limonade gevulde groene leger veldfles op je heup. Ik was 10,11 jaar en een zakmes was heel normaal, zeker in het perspectief dat kinderen nu met machete rondlopen. Oversteken, en je stond in de Heerenduinen. Een bos van 1 km2 omdat de rest was afgezet met een hekwerk, het speelterrein waar je uren kon dwalen. De paden in het bos als een routekaart in je hoofd, elke uitstekende boomwortel op het pad was bekent.  Door de rattenkuil als je moedig was, de anderen mochten ook omlopen richting de boerderij van boer Webbe. Geluidloos sluipend langs de zijkant van de boerderij, de naar carbolineum ruikende planken van de hooiberg in zicht. Een paar planken opzij, je klom omhoog en sprong in de hooiberg. Het zonlicht door de spleten tussen de planken waar het stof weer naar beneden dwarrelde op je gezicht. De gammele ladder en dan op de zolder. Soms kwam de boerin eieren halen. Dan lag je doodstil met je ...