Schloss Burg

Soms zijn er van die momenten waarop je terug zou willen. Terug over het warme asfalt van de parkeerplaats, onder de poort door, naar die ene plek. Het was maar een ritje van een kwartier, van de Oberstraße naar Schloss Burg. Maar voor mij voelde het als een vakantie-uitje, alsof we ergens ver weg waren.

Ik hield van Solingen zoals het toen was. Waar mensen nog Solinger Platt spraken, ruw en warm tegelijk – het klonk als thuis. De mannen die je tegenkwam op straat, soms met een ooglapje, een zwarte hand, op krukken…. Allemaal waren ze gewond, gewoon blind van vertrouwen.

’s Ochtends haalde ik bij Frau Lei verse warme broodjes. Daarna een pakje Ernte 23 bij het Büdchen, zoals altijd. Dan terug, door het ijzeren hek, over het knarsende grindpad naar de trap voor de zware voordeur. Er zat een houten spie onder zodat hij open bleef staan. Door de gang met de rode loper, naar de woonkamer – de houten deur in het familiehuis.

Het huis ademde alles wat ik kende. De geluiden, de geuren – het leek alsof het nooit zou veranderen. Maar jaren later dacht een ander daar anders over.

De tafel was gedekt. Een wit linnen kleed met geborduurde bloemen, het servies zorgvuldig neergezet. De koffiekan met druppelvanger – soms van dun papier, gestanst als een bloem, maar deze keer van schuimrubber, in de vorm van een vlinder. Mijn peetoom zat aan het hoofd van de tafel, rechts. Mijn peettante, mijn moeder, mijn neef tegenover mij. Mijn vader zat links, dicht bij de kachel. Ik denk niet dat ik ooit lievere mensen heb gekend dan zij.

En dan het slot zelf. Groot en statig, en beneden in Unterburg de kabelbaan – een wonder voor een kind. De jaren 70-attracties waarvoor je in de rij stond, net als voor de Lebkuchen, de balpennen met dat dansende plaatje in water, de wandelstokken met emblemen, de zakmessen, en natuurlijk de sticker voor op de auto. Zodat iedereen kon zien dat je er was geweest. In Solingen.

https://youtu.be/ag-mfUOuQ5A?si=dk2RzSeaD7m3SLHD