Ton is boos

 Gisteren liet ik Huub uit bij MH17, ik voel me al een tijd niet 100% maar daar heeft Huub niet om gevraagd, die moet rennen en zwemmen. Als ik hem dat niet kan bieden voel ik me zelfs schuldig omdat ik de vorige eigenaren plechtig heb beloofd goed voor Huub te zorgen. Ik parkeerde ik mijn auto en legde de parkeerkaart zoals altijd op mijn dashboard. 


Toen ik de deur opendeed rende Huub naar buiten en ik liep zijn kant uit. Een man, kaal, zo een mouwloos shirt aan met gevaarlijk ogende spierballen. Huub kwam uit de sloot toen ik hem infloot en wees dat hij naast mij moest zitten. Dat doet Huub altijd netjes, en vaak reageren mensen dan… zó die luistert goed. Zo anders ging dat gisteren. 


De man passeerde ons en mompelde iets… toen ik vroeg wat hij zei draaide hij zich om en begon, ik zal je invalide schoppen kanker mongool. Zo te zien ben jij niet gehandicapt maar gewoon een luie kanker lul. Of ik dat nu als een compliment moest zien ontging me omdat hij dreigend met zijn vuisten en zwarte pupillen zo groot als knikkers op me af kwam. Veel woorden met kanker, ziektes en een zeer beperkte vocabulaire.  


Mijn hartslag schoot zo omhoog dat het me letterlijk verlamde, Huub probeerde me te beschermen met zijn kwispelende staart.. lekkere waakhond. Om te deëscaleren ben ik naar de auto gelopen en heb de politie gebeld. Niet het spoednummer want wat is spoed? Voor het eerst in mijn leven de politie gebeld, dat was pas spannend. Maar ik werd direct geholpen en er verscheen een politie auto terwijl de dader uit het zicht verdween. 


Hoe verschrikkelijk moet het zijn geweest voor dat meisje Lisa die 112 belt en hulp komt te laat? Hoe verschrikkelijk dat meiden en vrouwen erover moeten nadenken hoe ze savonds naar huis gaan, wat ze aantrekken om maar geen aanstoot te geven, bellend naar huis, blokjes om enz enz. Dit is niet mijn normaal meer, dit is niet mijn cultuur meer en ik ben het zat, boos. 


Ik mag me in elkaar laten meppen, maar ik mag me niet verdedigen? Flikker toch op met alle achterlijke woke gezeik. Mensen met asperger gaan bepalen tussen hun ruis en realiteit wat ik moet gaan doen, fuck off Greta met je reizende opera moeder. Mijn nieuwe progressief denken wordt behoorlijk conservatief en als mensen zich niet kunnen aanpassen flikker je lekker op, verdien je paspoort en gedraag je. 


Nu ik toch bezig ben, ik vraag dit voor een vriend moet hij een WALTHER PROSECUR TELESCOPIC BATON 17INCH of 21INCH kopen? Of is een goedemorgen een betere optie met maliënkolder? 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Barbara overpeinzingen

Afbeelding
Na de dood van mijn ouders kwam ik veel op St. Barbara maar op een gegeven ogenblik, zonder aantoonbare reden kon ik niet niet meer opbrengen. Het is 20 meter van de parkeerplaats maar eerst naar beneden voor een gieter en wat water. Met een mooi boeket bloemen naar het graf. Het gemis, de herinneringen komen aan de oppervlakte, soms wil ik dat niet.  Veelal goot ik eerst wat water over de grafsteen, ik hoor het mijn moeder nog zo zeggen, mijn haar! Haar haar werd jaren lang gedaan bij een thuiskapster in een doorzonwoning naast onze flat. Het was een christelijk gezin met een inslag die niet iedereen paste, mij niet in ieder geval. Coby was christelijk, netjes en had een keurig gezin. Het verhaal wat ze ooit tijdens een knipbeurt vertelde aan de dames, dat ze een droge poes had en een nieuwe spray omdat te verhelpen. Echter in opgewonden toestand spoot ze wijdbeens deodorant tussen haar benen en gilde het uit, maar niet van genot.  Het irriteert me al een jaar dat de grafstee...
Meer lezen

Anton Antipode - mijn grootvader

Afbeelding
Ik weet eigenlijk niet veel over mijn grootvader, mijn grootvader was een foto boven het bed van mijn Duitse oma. Een vergeelde foto in een lijst voorzien van een vaasje waar altijd een bloem in stond. Een uitgemergeld gezicht van de leukemie met oog bovenleden die iets schuin stonden, wat ik als kind oefende omdat ik op hem wilde lijken. En later enkel door een front hoofd correctie zou kunnen worden hersteld.  De plastisch chirurg stelde voor om drie tunnels te maken onder mijn schedel om zo de wenkbrauw spieren omhoog te trekken zodat mijn wenkbrauwen weer netjes ter hoogte van het bot zouden komen. Het potloodlijn dunne litteken onder mijn haar, wat ik zelf overigens niet kon zien ivm beginnende kaalheid. Trouwens ik heb inmiddels 1 meter aan potloodlijn dunne littekens waarvan het dikste potlood 1 cm is.  Mijn opa stierf in de oorlog en mijn moeder zal 17 jaar zijn geweest. Volgens mijn moeder kon mijn grootvader hoefijzers buigen, bij gebrek aan werk werkte hij bij een s...
Meer lezen

De foodie

Afbeelding
Sinds ik geheel afgekeurd ben is koken mijn passie. Omdat ik geen toegevoegd zout mag was 1-2-3 koken met pakjes en zakjes verleden tijd. Aanvankelijk kon ik hooguit 1 keer per dag de trap op en af. Dan dronk ik beneden een kop koffie om vervolgens me weer naar boven te begeven. Echt zinvol en het besef van geen zingeving leidde ertoe dat ik zittend begon met boontjes schoon maken en aardappelen schillen.  De Hollandse pot was nooit echt aan mij besteed, Chinees - Indisch - Spaans wel. Dus besloot ik te beginnen met de Franse keuken, de basis van het koken zei iedereen, en kocht een paar kookboeken waaronder een boek van Julia Child. Omdat mijn energie niveau laag was irriteerde en frustreerde het me om twee dagen bezig te zijn met een bruine jus die ik feitelijk niet eens echt lustte. Over naar de Italiaanse keuken en ik kocht op aanraden van mijn Italiaanse buurman de Zilveren Lepel, een dik klassiek kookboek wat bijna elke dochter kreeg van haar moeder als ze uitvloog en ging tr...
Meer lezen