Verhalen

  Mo Je bent nog nooit in een echte garage geweest als je niet bij Mo bent geweest. Mo is de vader van Soufian, een oud collega die inmiddels gepromoveerd is naar een vrienden status. Souf is een van de aardigste, behulpzaamste mensen die ik ken en eigenlijk een copy van zijn vader. Souf beleid zijn geloof waarachtig, houdt zich strikt aan de regels en als je hem meemaakt is de Islam een mooie- en oprechte religie.  Ik app nog even naar Mo dat ik onderweg ben voor een reparatie en al snel verschijnt de text, is goed meneer Ton, in het kleine scherm van mijn telefoon. Richting Amsterdam West, niet de meest luxe buurt van Amsterdam. De armoe viert hoogtij en zo ook de criminaliteit. Langs de flats van het type waarin ik zelf ben opgegroeid in IJmuiden.  Terwijl ik de straat inrij rijdt Mo net weg en we passeren elkaar voor de garage, zijn raam omlaag en met een vrolijk gezicht .. ben zo terug, echt zo terug. De garage deuren staan open. Eigenlijk is de garage een aaneenscha...

Gisteren reed ik met mijn Peugeot naar huis en kreeg ik de melding in mijn display “ruitensproeier vloer bijvullen”, er stond nog net geen uitroepteken bij. Gezien het warme weer besloot ik dat ik het beter in de ochtend kon doen en tegelijkertijd mijn olie niveau controleren en zonodig bij te vullen. Vanochtend nadat ik Huub had uitgelaten heb ik alle spullen bij elkaar gezocht, een liter motorolie, oplosbare ruitenreiniger en de tuinslang. Zoals Koot en Bie al in de jaren ‘80 aangaven, de strijd met de voorverpakte oplosbare ruitenreiniger. De bovenkant, de onderkant, het midden … als een ekster die de steentjes in een waterfles gooit, het wiel uitvinden en vooral niet even teruglopen om een schaar te pakken. Granulaat erin, tuinslang erin en klaar.  Toen de olie controleren, de dop draaide niet. Niet linksom, niet rechtsom, niet met één hand en niet met twee handen. De turbo behuizing was aardig warm of eigenlijk heet te noemen. Ik dacht, wellicht door een wat lager olie peil va...

Het moet omstreeks 1973 zijn geweest dat we op vakantie naar Fuengirola gingen. De Hoogovens had een eigen reisbureau, personeel in de 4-ploegendienst Frans continu konden tegen zeer gereduceerde tarieven op vakantie naar het buitenland. Mijn vader kreeg een 1969 een Spaanse collega die achteraf gezien veel leek op Manuel uit Fawlty Towers. Carlos woonde op de Arosa Sun. De Hoogovens had al sinds 1956 Italiaanse werknemers in dienst. De meesten van hen kwamen uit het zuiden van Italië. Nu zou het ontzettend woke zijn maar in 1959 nam Hoogovens een groep Italianen over van de Staatsmijnen in Limburg. Hoogovens ging ook gastarbeiders werven in Spanje. Inmiddels werd het moeilijker voldoende onderkomens bij particulieren te vinden, dus ging het bedrijf op zoek naar een alternatief. Het passagiersschip van 18.200 bruto registerton metende Arosa Sun beschikte over ruime eetzalen en gezelschapsruimten en had meer dan voldoende sanitaire voorzieningen. Carlos woonde op de Arosa Sun, de imposa...

Toen ik 13 jaar was wilde ik een versterker, dagen had ik voor de etalage staan kijken. Een Marantz model 2238, het blauwe licht, de geschuurde metalen frontplaat en zelfs de knopjes leken magisch. We hadden het thuis niet zo breed en de enige keer dat ik overladen werd met kado‘s was toen mijn vader longkanker had en de arts hem aanraadde te genieten van de laatste weken met zijn gezin.  Op de jaarlijkse keuring van de Hoogovens bleek bij bestudering van de röntgenfoto’s dat er vlekjes op zijn longen zaten. Mijn vader had twee banen om rond te kunnen komen, bij de Hoogovens als portaal snijbrander en op de markt het opzetten en afbreken van marktkramen bij de firma J.B. Pel en zonen. Zelfs mijn grootvader had bij Pel gewerkt ver voor de tweede Wereldoorlog. Door al dat werken zag ik mijn vader niet veel, de keren dat hij met me voetbalde of speelde zijn op 1 hand te tellen. Ssssttt je vader slaapt! In een drie kamer flat waar de ouder slaapkamer was gescheiden door een glazen deur...

Sinds ik geheel afgekeurd ben is koken mijn passie. Omdat ik geen toegevoegd zout mag was 1-2-3 koken met pakjes en zakjes verleden tijd. Aanvankelijk kon ik hooguit 1 keer per dag de trap op en af. Dan dronk ik beneden een kop koffie om vervolgens me weer naar boven te begeven. Echt zinvol en het besef van geen zingeving leidde ertoe dat ik zittend begon met boontjes schoon maken en aardappelen schillen.  De Hollandse pot was nooit echt aan mij besteed, Chinees - Indisch - Spaans wel. Dus besloot ik te beginnen met de Franse keuken, de basis van het koken zei iedereen, en kocht een paar kookboeken waaronder een boek van Julia Child. Omdat mijn energie niveau laag was irriteerde en frustreerde het me om twee dagen bezig te zijn met een bruine jus die ik feitelijk niet eens echt lustte. Over naar de Italiaanse keuken en ik kocht op aanraden van mijn Italiaanse buurman de Zilveren Lepel, een dik klassiek kookboek wat bijna elke dochter kreeg van haar moeder als ze uitvloog en ging tr...

De apotheker  Inmiddels slik ik acht soorten medicijnen ten behoeve van mijn hart en hartfalen. Omdat ik er echt geen wijs meer uit werd; de apotheek levert generieke medicijnen en per medicijnsoort krijg ik regelmatig 2 verschillende merken met ook nog eens een andere dosis. De één moet verdubbeld worden en de ander gehalveerd, van hetzelfde medicijn. Omdat bepaalde medicijnen generiek zijn is er één medicijn waar ik een allergische reactie van krijg, het originelen medicijn kost duurder. De oplossing? Drie tubes creme á € 20,00.  Daarnaast heb je als patiënt een voorraadbeheer systeem nodig want als je één herhaal recept van de acht een week te vroeg aanvraagt laten ze je rustig nog een keer komen… en wel je verzekeringspas en paspoort meenemen!  Welnu, de uitvinding van de eeuw; de baxterrol… een plastic rol waarin per dag en tijdstip de medicijnen zijn verpakt. In plaats van drie maandelijks wordt deze twee wekelijks bezorgd, de houdbaarheid van uitgepakte medicijnen ...